Noμίζω ότι υπάρχει ένα πρόβλημα επικοινωνίας, ύφους και αποδοχής της άποψης του άλλου, ακόμα και του συντρόφου μας, ιδεολογικού, ερωτικού ή όποιου άλλου.
Συχνά στις ιδιωτικές μας κουβέντες δεν αφήνουμε τον συνομιλητή να ολοκληρώσει τη φράση του, επομένως τη σκέψη του, αλλά όταν πάρουμε εμείς το λόγο δεν θέλουμε να τον παραδώσουμε ποτέ.
Δεν αναγνωρίζουμε στον άλλον το δικαίωμα του "ασταμάτητου λόγου", του σχεδόν αχόρταγου, του ακατάσχετου, αλλά βεβαίως το αναγνωρίζουμε στον εαυτό μας.
Ταυτόχρονα, στραβοκοιτάμε όσους δικαίως θέλουν να μας διακόψουν (αφού βέβαια πρώτα εμείς οι ίδιοι τους είχαμε διακόψει) για να λάβουν με τη σειρά τους κι αυτοί το λόγο και να μην τον παραδώσουν ποτέ.
Δεν βρίσκουμε κανέναν λόγο να ακούσουμε ό,τι έχουν να μάς πουν οι άλλοι, αλλά μόνο να μιλάμε ώστε να μάς ακούνε οι άλλοι.
Γιατί όλοι αποδεχόμαστε τη δική μας βαθυστοχαστικότητα, τα δικά μας φοβερά και τρομερά επιχειρήματα, αλλά όχι τη βαθύνοια των υπολοίπων.
Όλοι οι άλλοι μπροστά μας είναι μικρόνοες- στην περίπτωση που πιστεύουμε ότι έχουν νου βέβαια, αποκλείοντας ταυτόχρονα το γεγονός να είναι τόσο καλός όσο ο δικός μας.
Ένας φαύλος κύκλος λοιπόν που δεν αφήνει κανέναν να ακούσει, αλλά οδηγεί όλους μας στο να θέλουμε να μιλήσουμε απαιτώντας να ακουστούμε.
Αυτός είναι αρκετές φορές ο πολιτισμικός μας λόγος, σύγχρονα "χρυσαυγίτικος", ένας τρόπος "διαλόγου" που αποπνέει τσαμπουκά και νεύρο.
Ως εκ τούτου, η έκπληξη του Τηλεοπτικού και Γραπτού τύπου προ εβδομάδων για τον τρόπο και το ύφος της Ζαρούλια, που επιτέθηκε μέσα στη βουλή στον Δραγασάκη και κυρίως στην κόρη του, κατά τη γνώμη μου είναι ψευδεπίγραφη.
Η ψευδής ένταση όπως και η ψευδής, δουλοπρεπής ευγένεια, μάς ταϊστηκε χρόνια μέσω των τηλεοπτικών δεκτών. Πολιτικές συζητήσεις χωρίς ουσιώδη επιχειρήματα από όλες τις πλευρές, δεξιές και αριστερές, εν είδη αγώνα κατς και κατατρόπωσης του αντιπάλου με οποιοδήποτε μέσο.
Καρεκλιές, κεφαλιές κι όποιος αντέξει.
Πολιτικάντηδες που ενδιαφέρονταν αποκλειστικά για τα τηλεοπτικά νούμερα, "δημοσιογράφοι" που έθεταν τις κατάλληλες προς πυροδότηση της "πολιτισμένης συζήτησης" ερωτήσεις,
εμείς, οι θεατές, που τρώγαμε και πίναμε μέσα σε αυτόν τον διασκεδαστικό βραδυνό κυκεώνα, περισφιγμένοι στον κλοιό που είχαν φτιάξει εκείνοι, πριν πέσουμε στην αγκαλιά του Μορφέα
πιό άσχετοι μα ταυτόχρονα τόσο σίγουροι για την λογική ακεραιότητα των απόψεών μας.
Πέρα από αυτά, όταν μιλάμε για την επιχειρηματολογία των φασιστών, δεν εμπλέκουμε- και σωστά κάνουμε- την εκ της φύσεως βίαιη ιδεολογία τους με την βίαιη εκφορά του λόγου ως απόρροια του δεύτερου από την πρώτη;
Όταν όμως εμείς εκστομίζουμε ύβρεις προς αντιπάλους ή ακόμα και συντρόφους, πώς καταφέρνουμε να καθαγιάζόμαστε κάτω από το πέπλο της καθαρότητας του δίκιου μας;
Μα αν ρωτήσουμε έναν Εθνικοσοσιαλιστή ή έναν Φασίστα κι αυτοί θεωρούν ότι εκφράζουν το απόλυτο δίκαιο για τον άνθρωπο, την πλήρη μορφή ελευθερίας για την κοινωνία.
Προφανώς και προτάσσουν την εθνική καθαρότητα και τον φυλετισμό του μίσους, πετώντας στην άκρη την κοινωνική ταξικότητα και την συνεπακόλουθη αλληλεγγύη, τις οποίες εμείς υποστηρίζουμε.
Ας είμαστε ειλικρινείς όμως.
Μήπως και πολλοί από εμάς τους ίδιους δεν έχουμε μάθει να συγχέουμε τα πολιτικά ή ιδεολογικά επιχειρήματα με προσωπικές επιθέσεις τύπου Ζαρούλια ή να συνδέουμε μάλλον άσχετα μεταξύ τους γεγονότα ή έστω όχι και τόσο άμεσα συνδεόμενα;
Για παράδειγμα, μόλις προχθές νομίζω έγινε γνωστό πως ένας σεκιουριτάς βίαζε ένα ανήλικο αγόρι.
Πολλοί στάθηκαν στην πληροφορία πως ο συγκεκριμένος άνθρωπος ανήκει στη Χρυσή Αυγή ενώ το καθ΄αυτό γεγονός παρ΄ολίγον να παροπλιστεί από τη δυναμική του ή και αντίθετα να φανεί ότι εντείνεται από την πολιτική ένταξη του δράστη.
Μα πώς μπορεί ένα τέτοιο περιστατικό, ένας βιασμός, να μετατραπεί σε κάτι ακόμα χειρότερο;
Να συνδέσω τη βιαιότητα του Εθνικισμού με την πράξη, ναι, θα μπορούσα να το κάνω, αλλά να υπαινίσσομαι πως κάθε χρυσαυγίτης είναι εν δυνάμει βιαστής, όχι.
Υπάρχει δηλαδή καλός και κακός βόρβορος;
Δεν είναι βόρβορος έτσι κι αλλιώς;
Μήπως τα σταλινικά γκούλαγκ ήταν καλύτερα από τα χιτλερικά στρατόπεδα εργασίας;
Μα όχι, δεν ήταν. Πώς θα μπορούσαν;
Ναι, το ξέρω, αυτοί που παριστάνουν τους κήνσορες και τους πολιτικά ηθικούς είναι ταυτόχρονα αυτοί που λόγω ιδεολογίας στρέφονται κατά του ανθρώπου με μίσος και βία.
Εμείς όμως ξέρουμε ότι απλά παριστάνουν τους ηθικούς ή μήπως δεν το ξέρουμε και ψάχνουμε τρόπους να το αποδείξουμε αλλιώς;
Από την άλλη, πώς γνωρίζουμε ή είμαστε σίγουροι ότι κάποιος από τους συντρόφους μας δε θα βρισκόταν στη θέση του χρυσαυγίτη και δε θα ήμασταν εμείς αυτοί που θα δέχονταν τα πυρά; Αναρωτιέμαι ποια είναι η πολιτική χροιά που μπορεί να αποδώσει κάποιος σε έναν βιασμό ανηλίκου ακόμα κι αν ο θύτης ανήκει σε κάποιον πολιτικό χώρο.
- Και θα πληροφορούσαμε το διαδικτυακό κοινό αν ο θύτης ήταν του δικού μας χώρου;
- Θα απευθυνόμασταν με τους ίδιους χαρακτηρισμούς;
- Θα τον αποπέμπαμε από τους κόλπους μας;
- Κι αν δεν το κάναμε, θα έπρεπε τελικά να το κάνουμε;
Και για να επανέλθω, δεν απευθυνόμαστε πολλές φορές, ακόμα και σε συντρόφους, με προσωπικές επιθέσεις ή μπινελίκια, που βέβαια δεν αποδεχόμαστε από τους φασίστες προς εμάς και τους μεμφόμαστε για αυτό;
- Μήπως πρέπει αργά αλλά σταθερά να απεμπλέξουμε την πολιτική άποψη και κριτική από τις ανθρώπινες ασχήμιες είτε αναφερόμαστε σε αντιπάλους είτε σε συντρόφους;
- Μήπως πρέπει να χρησιμοποιούμε το ήθος πρώτα μεταξύ μας ώστε να μπορέσουμε με αυτόν τον τρόπο να γίνουμε ανώτεροι των αντιπάλων μας, που το πρώτο και τελευταίο που γνωρίζουν να κάνουν είναι να χυδαιολογούν και να υβρίζουν;
- Μήπως πρέπει να κατατροπώσουμε τους αντιπάλους μας με όπλο την ιδεολογία μας και τα πιστεύω μας κι όχι με υποθέσεις ή λογικά άλματα που πολλές φορές είναι μη αποδείξιμα;
- Μήπως με τις υποθέσεις μας πολλές φορές άθελά μας αναπαράγουμε ουσιαστικά την ασκούμενη αστική κριτική προς τους αναρχικούς, που παρουσιάζονται ως βίαια τέρατα, βιαστές, τοξικομανείς και δεν ξέρω και ΄γω τί άλλο;
- Μήπως πρέπει να ανακαλύψουμε ευφυέστερους τρόπους για να δείξουμε στον διπλανό μας τη βιαιότητα του Εθνικισμού σε αντιδιαστολή με την αναγκαίοτητα του Αναρχισμού;
-Αν παίξουμε αποκλειστικά στο γήπεδο αυτών, θα χάσουμε, γιατί το παιχνίδι το γνωρίζουν καλά και οι κανόνες είναι δικοί τους.
- Οι δικοί μας "κανόνες" πρέπει να πρωταγωνιστήσουν κι όχι να υϊοθετήσουμε αποκλειστικά τους δικούς τους.
- Και αυτό χρειάζεται, αλλά δεν είναι το δικό μας όπλο, αυτό που μάς συνεπαίρνει και μάς αναγεννά, αυτό που μάς διαφοροποιεί.
- Νομίζω πως αλλού είναι το δυνατό μας χαρτί και το αποδεικνύουμε καθημερινά.
Συχνά στις ιδιωτικές μας κουβέντες δεν αφήνουμε τον συνομιλητή να ολοκληρώσει τη φράση του, επομένως τη σκέψη του, αλλά όταν πάρουμε εμείς το λόγο δεν θέλουμε να τον παραδώσουμε ποτέ.
Δεν αναγνωρίζουμε στον άλλον το δικαίωμα του "ασταμάτητου λόγου", του σχεδόν αχόρταγου, του ακατάσχετου, αλλά βεβαίως το αναγνωρίζουμε στον εαυτό μας.
Ταυτόχρονα, στραβοκοιτάμε όσους δικαίως θέλουν να μας διακόψουν (αφού βέβαια πρώτα εμείς οι ίδιοι τους είχαμε διακόψει) για να λάβουν με τη σειρά τους κι αυτοί το λόγο και να μην τον παραδώσουν ποτέ.
Δεν βρίσκουμε κανέναν λόγο να ακούσουμε ό,τι έχουν να μάς πουν οι άλλοι, αλλά μόνο να μιλάμε ώστε να μάς ακούνε οι άλλοι.
Γιατί όλοι αποδεχόμαστε τη δική μας βαθυστοχαστικότητα, τα δικά μας φοβερά και τρομερά επιχειρήματα, αλλά όχι τη βαθύνοια των υπολοίπων.
Όλοι οι άλλοι μπροστά μας είναι μικρόνοες- στην περίπτωση που πιστεύουμε ότι έχουν νου βέβαια, αποκλείοντας ταυτόχρονα το γεγονός να είναι τόσο καλός όσο ο δικός μας.
Ένας φαύλος κύκλος λοιπόν που δεν αφήνει κανέναν να ακούσει, αλλά οδηγεί όλους μας στο να θέλουμε να μιλήσουμε απαιτώντας να ακουστούμε.
Αυτός είναι αρκετές φορές ο πολιτισμικός μας λόγος, σύγχρονα "χρυσαυγίτικος", ένας τρόπος "διαλόγου" που αποπνέει τσαμπουκά και νεύρο.
Ως εκ τούτου, η έκπληξη του Τηλεοπτικού και Γραπτού τύπου προ εβδομάδων για τον τρόπο και το ύφος της Ζαρούλια, που επιτέθηκε μέσα στη βουλή στον Δραγασάκη και κυρίως στην κόρη του, κατά τη γνώμη μου είναι ψευδεπίγραφη.
Η ψευδής ένταση όπως και η ψευδής, δουλοπρεπής ευγένεια, μάς ταϊστηκε χρόνια μέσω των τηλεοπτικών δεκτών. Πολιτικές συζητήσεις χωρίς ουσιώδη επιχειρήματα από όλες τις πλευρές, δεξιές και αριστερές, εν είδη αγώνα κατς και κατατρόπωσης του αντιπάλου με οποιοδήποτε μέσο.
Καρεκλιές, κεφαλιές κι όποιος αντέξει.
Πολιτικάντηδες που ενδιαφέρονταν αποκλειστικά για τα τηλεοπτικά νούμερα, "δημοσιογράφοι" που έθεταν τις κατάλληλες προς πυροδότηση της "πολιτισμένης συζήτησης" ερωτήσεις,
εμείς, οι θεατές, που τρώγαμε και πίναμε μέσα σε αυτόν τον διασκεδαστικό βραδυνό κυκεώνα, περισφιγμένοι στον κλοιό που είχαν φτιάξει εκείνοι, πριν πέσουμε στην αγκαλιά του Μορφέα
πιό άσχετοι μα ταυτόχρονα τόσο σίγουροι για την λογική ακεραιότητα των απόψεών μας.
Πέρα από αυτά, όταν μιλάμε για την επιχειρηματολογία των φασιστών, δεν εμπλέκουμε- και σωστά κάνουμε- την εκ της φύσεως βίαιη ιδεολογία τους με την βίαιη εκφορά του λόγου ως απόρροια του δεύτερου από την πρώτη;
Όταν όμως εμείς εκστομίζουμε ύβρεις προς αντιπάλους ή ακόμα και συντρόφους, πώς καταφέρνουμε να καθαγιάζόμαστε κάτω από το πέπλο της καθαρότητας του δίκιου μας;
Μα αν ρωτήσουμε έναν Εθνικοσοσιαλιστή ή έναν Φασίστα κι αυτοί θεωρούν ότι εκφράζουν το απόλυτο δίκαιο για τον άνθρωπο, την πλήρη μορφή ελευθερίας για την κοινωνία.
Προφανώς και προτάσσουν την εθνική καθαρότητα και τον φυλετισμό του μίσους, πετώντας στην άκρη την κοινωνική ταξικότητα και την συνεπακόλουθη αλληλεγγύη, τις οποίες εμείς υποστηρίζουμε.
Ας είμαστε ειλικρινείς όμως.
Μήπως και πολλοί από εμάς τους ίδιους δεν έχουμε μάθει να συγχέουμε τα πολιτικά ή ιδεολογικά επιχειρήματα με προσωπικές επιθέσεις τύπου Ζαρούλια ή να συνδέουμε μάλλον άσχετα μεταξύ τους γεγονότα ή έστω όχι και τόσο άμεσα συνδεόμενα;
Για παράδειγμα, μόλις προχθές νομίζω έγινε γνωστό πως ένας σεκιουριτάς βίαζε ένα ανήλικο αγόρι.
Πολλοί στάθηκαν στην πληροφορία πως ο συγκεκριμένος άνθρωπος ανήκει στη Χρυσή Αυγή ενώ το καθ΄αυτό γεγονός παρ΄ολίγον να παροπλιστεί από τη δυναμική του ή και αντίθετα να φανεί ότι εντείνεται από την πολιτική ένταξη του δράστη.
Μα πώς μπορεί ένα τέτοιο περιστατικό, ένας βιασμός, να μετατραπεί σε κάτι ακόμα χειρότερο;
Να συνδέσω τη βιαιότητα του Εθνικισμού με την πράξη, ναι, θα μπορούσα να το κάνω, αλλά να υπαινίσσομαι πως κάθε χρυσαυγίτης είναι εν δυνάμει βιαστής, όχι.
Υπάρχει δηλαδή καλός και κακός βόρβορος;
Δεν είναι βόρβορος έτσι κι αλλιώς;
Μήπως τα σταλινικά γκούλαγκ ήταν καλύτερα από τα χιτλερικά στρατόπεδα εργασίας;
Μα όχι, δεν ήταν. Πώς θα μπορούσαν;
Ναι, το ξέρω, αυτοί που παριστάνουν τους κήνσορες και τους πολιτικά ηθικούς είναι ταυτόχρονα αυτοί που λόγω ιδεολογίας στρέφονται κατά του ανθρώπου με μίσος και βία.
Εμείς όμως ξέρουμε ότι απλά παριστάνουν τους ηθικούς ή μήπως δεν το ξέρουμε και ψάχνουμε τρόπους να το αποδείξουμε αλλιώς;
Από την άλλη, πώς γνωρίζουμε ή είμαστε σίγουροι ότι κάποιος από τους συντρόφους μας δε θα βρισκόταν στη θέση του χρυσαυγίτη και δε θα ήμασταν εμείς αυτοί που θα δέχονταν τα πυρά; Αναρωτιέμαι ποια είναι η πολιτική χροιά που μπορεί να αποδώσει κάποιος σε έναν βιασμό ανηλίκου ακόμα κι αν ο θύτης ανήκει σε κάποιον πολιτικό χώρο.
- Και θα πληροφορούσαμε το διαδικτυακό κοινό αν ο θύτης ήταν του δικού μας χώρου;
- Θα απευθυνόμασταν με τους ίδιους χαρακτηρισμούς;
- Θα τον αποπέμπαμε από τους κόλπους μας;
- Κι αν δεν το κάναμε, θα έπρεπε τελικά να το κάνουμε;
Και για να επανέλθω, δεν απευθυνόμαστε πολλές φορές, ακόμα και σε συντρόφους, με προσωπικές επιθέσεις ή μπινελίκια, που βέβαια δεν αποδεχόμαστε από τους φασίστες προς εμάς και τους μεμφόμαστε για αυτό;
- Μήπως πρέπει αργά αλλά σταθερά να απεμπλέξουμε την πολιτική άποψη και κριτική από τις ανθρώπινες ασχήμιες είτε αναφερόμαστε σε αντιπάλους είτε σε συντρόφους;
- Μήπως πρέπει να χρησιμοποιούμε το ήθος πρώτα μεταξύ μας ώστε να μπορέσουμε με αυτόν τον τρόπο να γίνουμε ανώτεροι των αντιπάλων μας, που το πρώτο και τελευταίο που γνωρίζουν να κάνουν είναι να χυδαιολογούν και να υβρίζουν;
- Μήπως πρέπει να κατατροπώσουμε τους αντιπάλους μας με όπλο την ιδεολογία μας και τα πιστεύω μας κι όχι με υποθέσεις ή λογικά άλματα που πολλές φορές είναι μη αποδείξιμα;
- Μήπως με τις υποθέσεις μας πολλές φορές άθελά μας αναπαράγουμε ουσιαστικά την ασκούμενη αστική κριτική προς τους αναρχικούς, που παρουσιάζονται ως βίαια τέρατα, βιαστές, τοξικομανείς και δεν ξέρω και ΄γω τί άλλο;
- Μήπως πρέπει να ανακαλύψουμε ευφυέστερους τρόπους για να δείξουμε στον διπλανό μας τη βιαιότητα του Εθνικισμού σε αντιδιαστολή με την αναγκαίοτητα του Αναρχισμού;
-Αν παίξουμε αποκλειστικά στο γήπεδο αυτών, θα χάσουμε, γιατί το παιχνίδι το γνωρίζουν καλά και οι κανόνες είναι δικοί τους.
- Οι δικοί μας "κανόνες" πρέπει να πρωταγωνιστήσουν κι όχι να υϊοθετήσουμε αποκλειστικά τους δικούς τους.
- Και αυτό χρειάζεται, αλλά δεν είναι το δικό μας όπλο, αυτό που μάς συνεπαίρνει και μάς αναγεννά, αυτό που μάς διαφοροποιεί.
- Νομίζω πως αλλού είναι το δυνατό μας χαρτί και το αποδεικνύουμε καθημερινά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου